دنیای غرب اخیراً از مزایای سلامتی بتا گلوکان آگاه شده است. با این حال، ژاپنی ها و چینی ها در حکمت خود از آن به عنوان یک محرک ایمنی برای درمان سرطان های مختلف از دهه ۱۹۸۰ استفاده کرده اند.
بدن انسان طوری طراحی شده است که فقط مقدار مشخصی از استرس را تحمل کند، اگرچه ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. بدن که در اثر استرس ضعیف شده است، ایمنی خود را تا حد زیادی از دست می دهد و این باعث می شود که آن را مستعد ابتلا به تومورها کند. ایمونوسیت هایی که به عنوان نگهبان در برابر گسترش سلول های سرطان زا عمل می کنند می توانند با تقویت کننده ها عمل کنند و این جایی است که بتا گلوکان می تواند مفید باشد. این قدرت اضافی را به ایمونوسیت ها می دهد.
ماکروفاژها را تحریک می کند که از بدن در برابر حمله سلول های سرطان زا دفاع می کنند. از آنجایی که این کار دائماً انجام می شود، کمک بزرگی به ماکروفاژها می کند.
سلول‌های کشنده طبیعی، لنفوسیت‌های سیتوتوکسیک هستند که سلول‌های خنثی‌کننده را هدف قرار داده و آنها را می‌کشند. اینها نیز توسط آن تحریک می شوند. این خود را به هر دو مبارزان سرطان متصل می کند و آنها نیز به نوبه خود به دنبال سلول های سرطانی می روند تا آنها را از بین ببرند. قابل توجه است که سلول های سالم دست نخورده باقی می مانند.
مغز استخوان معمولاً تعداد ناکافی سلول‌های جدید را در بیماران سرطانی تولید می‌کند و بتا گلوکان می‌تواند به عنوان یک تقویت‌کننده عمل کند و تولید بیشتر را تحریک کند و جریان ثابت و کامل‌تر را تسهیل کند. جریان خون می تواند ایمونوسیت ها را به تمام اندام های لنفاوی منتقل کند.
آنتی‌بادی‌هایی که رشد سلول‌های سرطانی را مهار می‌کنند، نمی‌توانند به اندازه کافی قوی باشند که به تنهایی با همه آنها مبارزه کنند و این مولکول قند بتا گلوکان، انجام این کار را آسان می‌کند. آنتی بادی‌های خاصی که پس از شناسایی تشکیل می‌شوند از سلول‌های تومور ساخته می‌شوند که خود را به سلول‌های سرطانی متصل می‌کنند. سلول های سرطانی با قطعات C3 که در آنتی بادی ها هستند پوشیده شده و سلول های پوشش داده شده از بین می روند.
بتا گلوکان عمدتاً از دیواره سلولی مخمر بیکر استخراج می شود. در جو و جو نیز یافت می شود. این یک مولکول قند است که پلی ساکارید نامیده می شود. آلژینات سدیم نیز سرشار از آن است.